Do ludzkiego vanitas Julietta odnosi się tak samo lekko jak do krzyków swoich ofiar; przyczyną goryczy bądź słabości mogłyby być jedynie przesądy, ignorancja lub witalny uwiąd. Nic sobie nie robiąc z wymogu pokory stosownej dla naszej kruchej kondycji, wciąż upojona i zwycięska, bohaterka uosabia pryncypialne idee kreującego ją autora. Zamiast w duchu stoickiego umiaru zwalczać burzące harmonię namiętności, Sade chce otworzyć się na nie wszystkie, ewokując intensywność czystą, impet samego życia, mieszając ból z przyjemnością, używanie z ryzykiem porażki. Kim rządzą takie siły, ten nie może już drżeć przed śmiercią, w pogardzie ma zamachy na ciało i ego. Ta werwa jest zasadą wiecznie zmiennej Natury, a im bardziej nasza aktywność odpowiada jej dynamice, tym potężniejsze są nasze uniesienia. Wszystko podpowiada, że człowiek to tylko bardziej subtelny kawałek materii. Z tej okazji zrzucić balast metafizycznych rozterek, to wybrać beztroski śmiech, postawić na przygodę tak znikomą, że jej splendor żywi już tylko nieograniczoną wyobraźnię i funduje samoświadomość pojednaną z nicością. Historia Julietty - szalony bunt przeciw małostkowości w zakresie czynu, myśli, pasji i fantazji, które wyłącznie w stanie wrzenia obiecują egzystencji odkupienie.
Opinie kupujących