Mateusz Skucha tym się wyróżnia, że mając pełne rozeznanie w najnowszych nurtach myśli humanistycznej, panuje też nad stanem badań nad Kraszewskim, zarówno dziewiętnastowiecznych, jak i dwudziestowiecznych oraz tych najświeższych. Dzięki temu ogląda jakiś problem z różnych perspektyw, próbuje różnorodnych narzędzi, przykłada do analizowanego zagadnienia zróżnicowane miary wykładni i ocen, unika subiektywnej fascynacji, ściśle trzymając się przedmiotowości. Interpretacje uzasadnia odpowiednimi cytatami. Ich liczba oraz funkcjonalność przytoczeń obszerniejszych, a także niebudzące wątpliwości dokumentowanie pojęciowo-metaforyczne w wypadku nagromadzeń krótkich fraz wypisanych z utworów Kraszewskiego sprawiają, że poznawcza wartość ustaleń Skuchy każdego przekonuje, co potwierdza, iż we współczesnej kraszewskologii ma on ugruntowaną pozycję. Z recenzji prof. dra hab. Tadeusza Budrewicza „Dla wszystkich wielkich narratorów z XIX wieku świat może być żałosny, ale nigdy pozostawiony sam sobie” – napisał kiedyś Roland Barthes. Józef Ignacy Kraszewski niewątpliwie należy do wielkich narratorów z XIX wieku, który nie pozostawia świata – jaki by on nie był – samemu sobie. I właśnie o spotkaniach autora Ulany ze światem staram się tutaj opowiedzieć. Ze Wstępu Mateusz Skucha– dr hab., prof. UJ. Pracuje w Katedrze Teorii Literatury na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jego zainteresowania badawcze obejmują literaturę XIX wieku oraz krytykę feministyczną, gender i queer, a także studia nad męskościami. Autor książek Ładni chłopcy i szalone. Męskość i kobiecość w późnym pisarstwie Józefa Ignacego Kraszewskiego (2014) i Niesytość pragnienia. W kręgu młodopolskiej poezji kobiet (2016) oraz licznych artykułów naukowych.
Opinie kupujących