Krytyka czystego rozumu od momentu publikacji w 1781 roku zbierała głównie nieprzychylne opinie, toteż fakt ukazania się pisma, w którym publikowano teksty poświęcone próbom odparcia filozofii transcendentalnej, nie powinien być dla Immanuela Kanta zaskoczeniem. Jednak to właśnie artykuły Johanna Augusta Eberharda skłoniły Kanta do złamania zasady niewikłania się w dyskusje dotyczące jego filozofii. W ten sposób powstała rozprawa (O pewnym odkryciu, po którym wszelka nowa krytyka czystego rozumu winna stać się zbędna za sprawą starej), w której myśliciel nie tylko odpiera zarzuty przeciwko krytycyzmowi, lecz także precyzuje swoje wcześniejsze twierdzenia oraz podnosi zagadnienia uprzednio nieomawiane w granicach filozofii transcendentalnej.