Filozofia jako sztuka życia sprowadza się, paradoksalnie, do nauki odważnego stawania w obliczu śmierci – do sztuki umierania. W decyzji o śmierci nie brakuje pewnej ironii: ponosi się największą ofiarę, własne życie, za filozofię, za coś co powszechnie uważane jest za najmniej praktyczne zajęcie. Ale filozofom – w każdym razie najciekawszym z nich – nie brakuje poczucia własnej wartości, jaki i ironii. W pewnym sensie więc, Życie za idee jest przewodnikiem z dziedziny jeszcze nadal nieznanej ontologii – ontologii ironicznej egzystencji. Costica Bradatan W kręgu zainteresowań autora znalazły się zagadnienia śmierci – za wiarę, bliźnich, idee. Autor zastanawia się, jakimi filozofami są ci, którzy umierają „dla sprawy”. Stawia tezę, że pomimo różnych poglądów łączy ich przekonanie, że filozofia ma znaczenie praktyczne. Tak rozumiana filozofia nie jest treścią zachowaną w książkach, ale czymś co filozof niesie ze sobą i co realizuje w praktyce – sposobem życia lub sztuką życia.