Przemoc zarzuciła nam pętlę na szyję i zaczynamy się dusić. W ponurym, odartym z nadziei i wykraczającym poza granice narodów wszechświecie, wytworzonym przez brak zaufania, urazy, chciwość i pogoń za siłą, człowiek zmuszony jest do życia teraźniejszością, ponieważ samo słowo „przyszłość” budzi w nim lęk. I tak właśnie żyjemy: karmieni abstrakcyjnymi wartościami, osłabieni i ogłupieni rosnącym tempem takiego życia, zapominając o prawach natury, nie umiejąc spędzać mądrze czasu wolnego od pracy, nie wiedząc już, czym jest zwykłe szczęście. Albert Camus, Kryzys człowieka Zaiste, ten genialny pisarz, autor wspaniałych esejów i wybitnych sztuk teatralnych to bystry obserwator Europy. W swym przesłaniu do czytelników był prostolinijny, choć drogi, którymi podążał, były kręte. Piszę te słowa z lękiem, bo Camus to jeden z najważniejszych pisarzy dla kręgu moich przyjaciół poszukujących sposobu na życie w świecie dyktatury, którego nie znosili. Adam Michnik, z Posłowia do książki Albert Camus - Urodzony w Algierii 7 listopada 1913 r. w rodzinie francuskiego robotnika budowlanego. Pisarz, dramaturg, eseista i reżyser teatralny. W latach 1942-1944 działał we francuskim ruchu oporu. Autor m.in.: Człowieka zbuntowanego, Kaliguli, Nieporozumienia, Stanu oblężenia i Dżumy. Jeden z najwybitniejszych europejskich intelektualistów i humanistów II połowy XX wieku. Laureat Nagrody Nobla w 1957 r. Zginął w wypadku samochodowym w styczniu 1960 r.