Świat podmiotu jest nocą… Wyobraża go toń tenebralnego nieba, które usypiając rozum i instaurując oniryczne, nieustannie płodzi to, co potworne. Usunięta ze świata pracy i rutynowego istnienia, potworność wciąż eksploduje jako atawizm jedności z kosmiczną pletorą. Przeciwstawia się normie jak świat intymny światu rzeczywistemu (izolowanych bytów partykularnych), a zatrata umiarowi. Afirmowana przez Sadycznych libertynów, jest regionem mrocznego Erosa, na styku śmierci i okrucieństwa. Wybłysk erotycznej energii znosi egzystencję fetyszyzującą przyszłość i ascezę; wydobywa się ona ze swego zamknięcia i dzięki anamnezie pierwotnej jedności wkracza w region komunikacji. Komunikacja jest zatratą, która panuje, gdy znika troska o jutro. Wszystko to uzasadnia w dziele Sade’a kult ofiarnictwa. Reaktywowana u niego wspólnota ofiarnika i ofiary, powrót do rytuału, decydują o szokującej w profanicznym świecie transgresji norm. Ofiarowanie aktualizuje eksternalizowane przez użyteczność sacrum. W ten sposób zrzucone zostaje jarzmo reifikacji: z rzeczy, ku której upadł, opuszczając bezmiar, człowiek na powrót staje się beneficjentem intimité. Intymnie z nocą, mrocznym słońcem, zatratą, peregrynuje ku inności, która jest niczym.
Opinie kupujących