Wspomnienia niemieckiego oficera Hansa Klapy obejmują okres od 8 listopada 1944 do 5 sierpnia 1945 roku. Początkowe fragmenty relacji zawierają opis szkolenia w poznańskiej V Szkole Podchorążych Piechoty Wehrmachtu – w obozie ćwiczebnym w Biedrusku oraz udział w obronie Poznania oblężonego przez Armię Czerwoną w styczniu i lutym 1945 roku. W drugiej połowie lutego 1945 roku autor wyrwawszy się ze szturmowanej dzielnicy prawobrzeżnego Poznania – Głównej, usiłował dotrzeć wraz z grupą żołnierzy do linii frontu na Pomorzu. Opis losu przedzierających się nocami Niemców, którzy ostatecznie zaszyli się w lasach na rzeką Drawą i przetrwali na tyłach frontu do lata 1945 roku, wypełnia ponad połowę tekstu, ukazując obraz wojennych zniszczeń i rzezi na terenach północnej Wielkopolski i Pojezierza Drawskiego. Grupa oficerów, w składzie której walczył Hans Klapa, decyduje się na powrót do ojczyzny już po upadku III Rzeszy, a ich peregrynacja ukazuje obraz Niemiec tuż po bezwarunkowej kapitulacji.