Izabela Szolc: W okropnych historiach czuję się jak w wygodnych butach

Lubisz pisać o okropieństwach? No jasne, że lubisz. W końcu trzeba mieć dużo samozaparcia, aby napisać o kanibalu. I to w dodatku, jakby był kimś zwyczajnym. A może nie lubisz?

Lubię. W okropnych historiach czuję się jak w wygodnych butach. Albo- jak w szklanych pantofelkach, które noszeniem należy rozchodzić. Inna sprawa, że sprowokowałaś mnie swoim pytaniem do rozmyślań, dlaczego w ogóle tak jest? Proste wyjaśnienia czasem objawiają się po latach. Uświadomiłam sobie, że kiedy byłam dziewczynką, bardzo, bardzo małą i zostawałam na noc u dziadków, to babcia, która przeszła obóz w czasie II wojny światowej, wciąż mi o nim opowiadała. Ojciec, który też wpadł w wir wojny, był bardziej dyskretny, ale i jemu zdarzyło powiedzieć to i owo, choćby o kompanii karnej. Jak widzisz, okropieństwa to nawet nie mój chleb powszedni, okropieństwo to „mleko matki”.

Ale o życiu obozowym nie piszesz?
Nie. Nie czuję się na siłach. I zupełnie nie mam ochoty. Chociaż możliwe, że taka praca przyniosłaby mi odpowiedź na pytanie, czy ludzie czerpią przyjemność z okrucieństwa, a zakładając, że tak, to kiedy na tą przyjemność obojętnieją?

Ale można też strawić, że czytający zobojętnieje. Czytając żonę rzeźnika szczypałam się w ramię z myślą – to chyba sen, Jak można pisać o kanibalu jakby był mężem, przyjacielem.

W „Siostrach” stworzyłaś scenę, gdy na stół podawany jest pół żywy – pół upieczony indyk. Czy to Twoja wyobraźnia?

Niestety nie. To bardzo wyszukana potrawa kuchni „staropolskiej”, zainspirowana potrzebą egzotyki i modą na nią. Do jej stworzenia potrzebny był francuski kucharz, wyborna madera z Madery i Meleagris gallopavo z Ameryki Północnej.

Ale sama mięsa nie jadasz? Ani indyków, ani kurczaków.

Ani indyków, ani kurczaków, ani ludzi.

czytaj dalej

źródło: http://ksiazki.wp.pl
fot: http://hatak.pl/artykuly/zona-rzeznika-w-ksiegarniach