Po Nobla w karaibskiej koszuli

Przyjaciel Fidela Castro, noblista, który o sobie samym mówił: "w gruncie rzeczy nie jestem, ani nie będę nikim więcej, niż jednym z szesnaściorga dzieci telegrafisty z Aracataki". Odszedł jeden z największych pisarzy XX wieku, twórca, dla którego literatura była snuciem opowieści – uwodzicielskiej, pełnej humoru, lecz nie pozbawionej cierpienia. Gabriel Garcia Marquez w tym roku skończył 87 lat.

Syn telegrafisty

Gabriel Garcia Marquez urodził się 6 marca 1927 roku w Aracataca w północnej Kolumbii. Jego rodzice, telegrafista Eligio Garcia Marquez i Luisa Sanatiaga Marquez Iguaran, z powodu trudnych warunków materialnych nie byli w stanie zaopiekować się synem, więc wychowaniem Marqueza zajęli się dziadkowie. Ich ogromne znaczenie dla swojego rozwoju pisarz podkreślał wielokrotnie w książkach i wywiadach. W 1936 roku przyszły noblista rozpoczął edukację w szkole w Montessori. To właśnie tam jego nauczycielka Rosa Elena Fergusson zaszczepiła w nim zainteresowania literaturą, a zwłaszcza poezją, ona też nauczyła go czytać i pisać. Będąc licealistą przeczytał wszystkie książki, które znajdowały się w szkolnej bibliotece, a w ukończeniu nauki pomogły mu liczne stypendia. Ogromny wpływ na twórczość Marqueza wywarł także licealny nauczyciel literatury - Carlos Julio Calderon Hermida.

"Nowy geniusz"

Pierwsze poważne próby w dziedzinie fikcji literackiej Garcia Marquez podjął jeszcze w trakcie studiów prawniczych i dziennikarskich na uniwersytecie w Bogocie i Cartagenie (1947-49) jako członek ugrupowania literackiego Grupo de Barranquilla. Jego pierwsza powieść została opublikowana w 1946 r. na łamach "El Espectador" pod tytułem "Trzecia Rezygnacja" – został przez wydawcę  obwołany "nowym geniuszem kolumbijskiej literatury".

Następnie publikował opowiadania i krótkie powieści, m.in.: "Szarańczę" (uważaną za właściwy debiut), "Nie ma kto pisać do pułkownika" oraz "Złą godzinę" - w tych właśnie tekstach pojawia się fikcyjne miasteczko Macondo, będące metaforą Kolumbii i Ameryki Łacińskiej, stanowiące zarazem klucz do późniejszej twórczości pisarza. W Macondo realia geograficzne, kulturowe i historyczne macierzystego środowiska Garcii Marqueza – karaibskiego wybrzeża Kolumbii – ulegają metamorfozie dzięki niepowtarzalnej, realistyczno-magicznej wizji autora. Legendy sąsiadują z faktami historycznymi, fantastyka splata się z brutalnymi realiami politycznymi, a lokalny folklor styka się elementami biblijnymi i mitologicznymi.

czytaj dalej

źródło: http://wiadomosci.onet.pl