Andrzej Stasiuk: Wydawało mi się, że o Rosji wiem wszystko

W swojej najnowszej książce, „Wschodzie”, Andrzej Stasiuk nie tyle opisuje wyprawę na pogranicze Rosji, Mongolii i Chin, ale pisze własną, prywatną historię komunizmu: „historię społecznego eksperymentu na skalę globalną, prawdopodobnie największego, z jakim mieliśmy w ogóle do czynienia”.

Wojciech Engelking: Nieobecność Rosji w Pana poprzednich książkach wydaje się symptomatyczna. Dlaczego tak długo zwlekał Pan z pojechaniem tam?

Andrzej Stasiuk: Och, wie pan, jestem dzieckiem swojego kraju. Po prostu wydawało mi się, że wiem o Rosji wszystko. Jak każdemu Polakowi mi się wydawało. Zapewne była to mieszanina wyższości, wzgardy i lęku. A co ja będę do Rosji jeździł skoro Rosja przyjechała do mnie na długie lata i została. Więc teraz się zemszczę i ją skreślę i niech się Rosja goni….

To był też problem rosyjskiej nadobecności w naszym życiu w czasach komunizmu, chociaż po większej części była to rosyjskość wyobrażona i zarazem przez Rosję wyeksportowana. To trochę jak z Ameryką – z zachowaniem proporcji i wszystkich różnic – z jej Hollywoodem i dominacją popkulturową. Tak więc nie jeździłem, nie pisałem, nie interesowała mnie, chociaż interesowała oczywiście, ale udawałem, że nie. ale było przesądzone, że się tam pisarsko i fizycznie wybiorę. I się wybrałem.

Od razu na Syberię.

Od razu na Syberię, żeby nie tracić czasu. Z pominięciem Rosji europejskiej. Do Irkucka pojechałem a stamtąd na Daleki wschód na Zabajkale i pod Chińską granicę. Bo Rosja, owszem, jest ciekawa sama w sobie, ale jeszcze ciekawsze jest to od czego nas odgradza i w co się sama zamienia. Rosja jako pogranicze, powiedzmy jednak europejskie, ale sięgające aż tam.

czytaj dalej

źródło: http://natemat.pl
fot. Adam Golec / Agencja Gazeta