Wiśnie rozkwitłe pośród zimy

Antologia współczesnej poezji japońskiej. Pani Adachi prezentuje 197 utworów lirycznych 113 poetów, urodzonych najwcześniej w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku, a najpóźniej na początku lat trzydziestych wieku XX. Zatem najmłodsi autorzy w ,,Wiśniach rozkwitłych pośród zimy” mają powyżej pięćdziesięciu lat. Dla polskiego czytelnika wiersze umieszczone w antologii są wielkim zaskoczeniem. Niemal wszystkie odnoszą się do pejzażu i wyrażają najprostsze uczucia. Nie ma w nich cienia ironii czy groteski, gry z językiem czy hermetycznych wynurzeń. Te szkice z natury, przedstawiające zazwyczaj jakiś mały wycinek rzeczywistości (gaj bambusowy, obejście gospodarskie, chmury, metro, drogę do pracy) nie silą się na ,,pointę”, nie posługują się metaforami, mówią w sposób naturalny o sprawach bliskich każdemu przeciętnemu człowiekowi. Rzecz jasna nie tylko o dojrzewaniu owoców czy wózku w parku, także o przemijaniu, śmierci i zagrożeniach. Za każdym razem jednak ów nieśmiertelny poeta japoński pisze o sobie i swojej samotności, o swoim poczuciu zagrożenia i swoim rozumieniu czasu. Nie znajdziemy tu wielkiej wizji i filozoficznego napięcia. Mimo to każdy z autorów stara się zrozumieć istotę życia (miłości, starzenia się, upadku, straty, lęku ...). W każdym z wierszy opisane wydarzenie, tak zdawałoby się mało atrakcyjne i wcale nie wzniosłe, nabiera dziwnej mocy i jasności. Sprawia to zarówno oczyszczona z wszelkich ozdobników forma wiersza wolnego bezrymowego, jak i umiejętność skupienia się na najdrobniejszym szczególe (mały wróbel w wierszu Takahashiego, cykada u Nakano, skowronek u Sakamoto, dziewczynka ze skakanką u Fujiwary...).