Ta rozchuśtana na grozie wesołość

Allegro ma non troppo to formuła muzyczna, którą Wisława Szymborska ujmuje dosłownie: "wesoło, ale nie za bardzo". Zawiera ona istotę jej twórczości, jest odmianą "zachwytu i rozpaczy", które sama poetka uznała za swoje "znaki szczególne". To też jedyny włoski tytuł, jaki spotykamy w jej twórczości - i właśnie we Włoszech jej "rozhuśtana na grozie wesołość" znalazła szczególne echo, rozrastając się z czasem w istny kult. Stąd pomysł, żeby poprzez wybrane włoskie głosy - reżysera filmowego i reżysera teatralnego, muzyka i aktorki, pisarki i pisarza, dwóch polonistów-komparatystów - zaoferować polskim czytelnikom Szymborskiej eks-centryczne - jako że obce - spojrzenie na jej twórczość, w przekonaniu, że przyjrzenie się swojej kulturze w oczach Innego może przynieść w darze ciekawe odkrycia, oraz w duchu samej poetki, która szukała ciągle nowych punktów widzenia, nowych zdumień wobec pozornie znanych zjawisk świata.

Andrea Ceccherelli